Pałac wzniesiony w stylu klasycystycznym na planie prostokąta z osiowymi ryzalitami, nakryty czterospadowym dachem. Rozbudowany w 1896 r. o północne skrzydło na planie kwadratu, z kolistą wieżą z użytkowym poddaszem w narożniku. Budowla posiada 20 pomieszczeń, w tym obszerny strych, wielką salę balową, rozbudowane piwnice; na wieży funkcjonował zegar i dzwon, wybijający godziny. W l. 1892-1945 pałac znajdował się w rękach jednej z gałęzi dolnośląskiego rodu arystokratycznego von Richthofen. W r. 1945 został znacjonalizowany; przez pewien czas zarządzany był przez tutejsze PGR. Od roku 1991 r. znajduje się w rękach prywatnych - opuszczony i zaniedbany od dziesięcioleci popada w ruinę. Pałac wraz z parkiem krajobrazowym (pozostałości), z drugiej połowy XIX w., znajdującym się na wschód od pałacu z pozostałościami grodziska z XIII wieku, folwarkiem, zaniedbanym i częściowo zrujnowanym, leżącym się na zachód od pałacu, z wewnętrznym dziedzińcem i budynkami gospodarczymi z końca XIX wieku, w skład którego wchodzą: dom mieszkalny, z k. XIX w.; obora, z 1870 r.; spichrz, z k. XIX w.; stodoła, z k. XIX w.; dwie oficyny, z k. XIX w.; stajnia i obora, z ok. 1900 r.; stodoła z częścią mieszkalną, z ok. 1900 r.; brama, z k. XIX w.; fragment muru granicznego, z k. XIX w.; kaplica grobowa Richthofena, z 1903 r. stanowi zespół pałacowy i folwarczny.